“Mama, mamaaa!!!” Wat wil hij nou weer, dacht ik, al geirriteerd omdat ik in het gesprek met Janneke mijn zin voor de derde keer niet kon afmaken. Hij wil een bloemetje laten zien aan zijn mama. Nou, een bloem. Wat is er zo interessant aan een bloem die je in het park overal vindt?! Oh, hij ziet nu een vlinder en hij rent achter hem aan. Gelukkig. Wat wilde ik ook weer tegen haar zeggen? Oh ja. “Dus drie dagen heb ik niets van hem gehoord, erg, he?” ”Nou ja, het kan van alles en nog wat betekenen. Blijf vooral rustig,” zei zij. Oh jee, Piet heeft iets in zijn handjes en rent gelijk naar zijn mama. Val vooral niet!!! En hou het kort, wat je ook wil vertellen, zei ik in mijn gedachten. Oh, hij pakte de vlinder bijna. Wat spannend. “Ga de vlinder maar vangen”. Mooi zo. Het zal zeker een tijdje duren. “Doe je best, lieverd”, riep ik. En jij ook, vlinder, dacht ik.
“Wat een prachtig weer vandaag en de koffie is ook heel lekker hier”, zei ik met een ontspannen glimlach. Wat is het met kinderen? Iedereen is gek op hen, ze trekken gelijk ieders aandacht … Ben ik de enige die denkt dat ze soms erg irritant zijn? Oke, ze zien er heel schattig uit, met hun sprankelende oogjes en spontaan gedrag. Vindt niemand dat het soms te spontaan is? Alleen ik?
“Wil je nog meer kinderen, Janneke?” vroeg ik. “Hm, ja, waarom niet? Het zal zeker gezelliger worden voor onze Piet”. Oh jee, daar gaat mijn vriendin! “Wanneer wil jij je eigen kind?”, vroeg ze. “Ikke? Ehm, heb nog niet over nagedacht.” Ik heb nog nooit een kind gewild, wilde ik roepen. “Nou, als ik jouw Pietje zie, dan denk ik dat ik niet lang wachten zal. Hihihi”.